Obszar Pomocy - dobry psycholog i psychoterapeuta Wrocław

Obszar pomocy

Pomagam młodzieży oraz osobom dorosłym zmagającym się z problemami takimi jak:

Zaburzenia nastroju

Zaburzenia nastroju, a w szczególności zaburzenia depresyjne, należą do najczęściej występujących problemów zdrowotnych.

Depresja może wystąpić w każdym wieku, najczęściej dotyka osoby młode oraz w podeszłym wieku. Najnowsze badania wskazują, że depresja może mieć swój początek już w okresie dzieciństwa. Dwukrotnie częściej chorują kobiety.

Zaburzenia nastroju (afektu) zgodnie z obowiązującą w Polsce klasyfikacją ICD-10 to grupa schorzeń, w której "podstawowymi zaburzeniami są zmiany nastroju lub afektu zazwyczaj w postaci depresji (z lękiem lub bez tego stanu) lub wzmożonego samopoczucia. Zmianom nastroju zazwyczaj towarzyszą zmiany aktywności złożonych."

Wśród zaburzeń nastroju można wyróżnić:

  • epizod maniakalny

  • zaburzenia afektywne dwubiegunowe

  • epizod depresyjny: łagodny, umiarkowany, ciężki

  • zaburzenie depresyjne nawracające

  • uporczywe (utrwalone) zaburzenia nastroju (afektywne): cyklotymia, dystymia

  • inne zaburzenia nastroju

  • zaburzenia nastroju (afektywne) nie określone

Co powinno nas zaniepokoić?

Okresowe wahania nastrojów zdarzają się wszystkim ludziom. Każdy przynajmniej kilka razy w życiu doświadczył głębokiego smutku, żalu, przygnębienia lub stanów podwyższonego nastroju, poczucia mocy, energii, radości. Nie ma ostrej granicy oddzielającej „zwykły” smutek czy euforię od ich postaci klinicznych. To, co powinno nas zaniepokoić, to takie nasilenie oraz zmiany nastrojów, które powodują cierpienie nie do zniesienia, utrudniają kontakty z innymi ludźmi, znacząco wpływają na codzienne funkcjonowanie uniemożliwiając wykonywanie obowiązków zawodowych i osobistych. Przebieg zaburzenia jest bardzo indywidualny.

Epizod depresyjny

O depresji można zacząć myśleć, jeśli, obok uczucia smutku, występują:

  • obniżenie nastroju;

  • utrata zainteresowań oraz zdolności cieszenia się rzeczami, które wcześniej dawały satysfakcję, mniejsza ochota w zaangażowania się w nie;

  • zmniejszenie energii prowadzące do większej męczliwości i zmniejszenia aktywności (zmęczenie nawet po niewielkim wysiłku);

  • osłabienie koncentracji i uwagi, pogorszenie się pamięci;

  • obniżenie samooceny, mała wiara w siebie;

  • poczucie winy i małej wartości;

  • poczucie beznadziejności, pesymistyczne widzenie przyszłości, przekonanie, że nie ma żadnego wyjścia z obecnej sytuacji;

  • myśli i czyny samobójcze;

  • zmniejszona reaktywność emocjonalna, czyli osłabiona reakcja emocjonalna na przyjemne wydarzenia, „odrętwienie”, „poczucie oderwania”, „życie w gęstej mgle”;

  • zmniejszenie apetytu, choć niektóre osoby mogą odczuwać zwiększony apetyt;

  • problemy ze snem, wczesne wybudzanie się rano (co najmniej dwie godziny wcześniej niż zwykle), trudności w zasypianiu, częste budzenie się w nocy, nadmierna senność, trudność w zmobilizowaniu się do wstania z łóżka;

  • największe nasilenie depresji w godzinach rannych;

  • zahamowanie lub pobudzenie aktywności ruchowej- wolna, monotonna mowa, ociężałe, powolne ruchy ciała, zubożała mimika twarzy, w przypadku pobudzenia- niemożność usiedzenia spokojnie, nerwowe chodzenie, kręcenie się. Zmiany te muszą być na tyle nasilone, by były widoczne dla innych;

  • zmniejszenie apetytu, utrata masy ciała;

  • osłabienie popędu seksualnego;

  • dolegliwości fizyczne- uczucie ciągłego zmęczenia, bóle głowy, brzucha, kręgosłupa, ucisk w klatce piersiowej, suchość w ustach.

Do ustalenia rozpoznania epizodu depresji objawy powinny utrzymywać się powyżej 2 tygodni. Gdy nasilenie objawów jest silne lub gdy narastają one szybko wystarczy krótszy okres. W przypadku zaburzeń depresyjnych obniżony nastrój podlega niewielkim wahaniom z dnia na dzień i zazwyczaj nie jest zależny od bieżących wydarzeń.

Obraz kliniczny depresji wykazuje dużą zmienność, w zależności od osoby na pierwszy plan mogą wysuwać się różne symptomy. Depresja może być maskowana przez inne zaburzenia, np. nadużywanie alkoholu, narastanie wcześniej występujących objawów, dolegliwości hipochondryczne.

W zależności od nasilenia objawów wyróżnia się epizod depresyjny łagodny, umiarkowany, ciężki (bez objawów psychotycznych oraz z objawami psychotycznymi).

Epizody maniakalne

Stany maniakalne występują rzadziej niż depresyjne. Charakterystycznym objawem epizodu manii jest podwyższony lub drażliwy nastrój oraz zwiększenie aktywności fizycznej i psychicznej.

O manii można zacząć myśleć, jeśli, obok podwyższonego nastroju, występują:

  • zwiększona liczba kontaktów z otoczeniem,

  • gadatliwość, przymus mówienia;

  • spoufalanie się, zniesienie zwyczajowych charakterystycznych dla wszystkich relacji zahamowań;

  • niski poziom tolerancji frustracji, w związku z czym każde pokrzyżowanie planów może doprowadzić do wybuchu gniewu;

  • wzmożony popęd seksualny, przypadkowe kontakty seksualne;

  • zmniejszona potrzeba snu;

  • zawyżona samoocena lub postawa wielkościowa, przecenianie swoich możliwości, zdolności, sytuacji finansowej, nader optymistyczne sądy;

  • upośledzenie uwagi, roztargnienie, niemożność skupienia się na jednej sprawie, doprowadzenie jej do końca;

  • przyśpieszenie myślenia, gonitwa myśli;

  • zaburzenie krytycyzmu i wglądu, prowadzące niekiedy do lekkomyślnych, nieodpowiedzialnych zachowań;

  • mogą pojawiać się subtelne zaburzenia percepcji, np. zwiększona intensywność spostrzeżeń, postrzeganie kolorów jako bardziej żywych, dźwięków jako głośniejszych.

W zależności od nasilenia objawów klasyfikacja ICD-10 wyróżnia trzy postacie epizodu maniakalnego: hipomanię, manię bez objawów psychotycznych oraz manię z objawami psychotycznymi (obejmującymi zaburzenia myślenia i spostrzegania).

Aby postawić diagnozę hipomanii podwyższony nastrój powinien utrzymywać się przez kilka dni oraz mieć wyraźny, ale nie dezorganizujący, wpływ na pracę i aktywność. W przypadku manii epizod podwyższonego nastroju powinien trwać co najmniej tydzień, a jego nasilenie powinno uniemożliwiać wykonywanie codziennych obowiązków. Mania z objawami psychotycznymi charakteryzuje się, podobnie jak we wcześniejszych opisach, podwyższoną samooceną, przy czym idee wielkościowe zostają przekształcone w urojenia, np. wielkościowe oraz omamy, najczęściej głosy chwalące i pobudzające do działania. W skrajnych przypadkach może pojawić się zaniedbanie podstawowych funkcji życiowych, jedzenia, picia, higieny osobistej. Mogą pojawić się zachowania agresywne.

Stany maniakalne są doświadczane przez wielu pacjentów jako bardzo pozytywne doświadczenie. Zazwyczaj nie mają oni świadomości choroby, co bywa trudną do pokonania przeszkodą przy próbie nakłonienia pacjenta do podjęcia leczenia.

Leczenie

W leczeniu depresji stosuje się farmakoterapię oraz psychoterapię. Najlepsze efekty przynosi łączenie obu metod jednocześnie. W przypadku manii najpierw należy zastosować leki, dopiero gdy nastrój zostanie wyrównany, możliwe staje się wprowadzenie leczenie psychologicznego.

W sytuacji nasilenia objawów może być konieczna hospitalizacja.

Poprawiony: czwartek, 12 listopada 2015 12:41

Cena wszystkich usług niezależnie od kategorii to 190zł za 50 minut terapii.

Chcesz umówić się na wizytę lub masz pytania?

Skorzystaj z formularza kontaktowego na stronie "Kontakt" lub zadzwoń pod numer telefonu:
781 660 400 w godzinach 9:00 - 19:00